229 గాని, నోటితో గాని నీళ్ళను అందుకొనలేకుంటిని. ననుా ఈ విధముగా వేరలాడగ్టిట వార్ు ఎచచటికో ప్ో యిరి. 4, 5 గ్ంటల త్ర్ువాత్ వార్ు మర్ల వచిచ ననుా బావిలోనుంచి బయటిక్ ద్ీసి, యిెటలా ంటివని యడలగిరి. "ఆనందములో మునిగియుంటిని. నేను ప్ంద్రన యానందమును నావంటి మూర్ుు డెటలా వరిణంచగ్లడు" అని జవాబిచిచత్తని. ద్ీనిని విని గ్ుర్ువుగార్ు మక్కలి సంత్ుషిట చ్ెంద్రరి. ననుా దగ్గర్కు చ్ేర్ద్ీసి, నా వీప్ును త్మ చ్ేత్ులతో త్టిట ననుా వారివదా నుంచుకొనిరి. త్లిా ప్క్షల ప్ిలాప్క్షులను జాగ్ీత్తగా జూచునటలా ననుా వార్ు కాప్ాడలరి. ననుా త్మ బడలలో చ్ేర్ుచకొనిరి. అద్ర చ్ాల అందమెైన బడల. అకకడ నేను నా త్లిాదండుర లను మర్చిత్తని. నా యభిమాన మంత్యు తొలగను. నాకు సులభముగా విమోచనము కలిగను. గ్ుర్ువుగారి మెడను కౌగ్లించుకొని వారిని త్ద్ేక దృషిటతో నెలాప్ుపడు చూచుచుండవలె ననిప్ించినద్ర. వారి ప్రత్తబింబము నా కనుప్ాప్లందు నిలువనప్ుపడు నాకు కనులు లేకుండుటే మేలనిప్ించ్ెడలద్ర. అద్ర యటలవంటి బడల. అందులో ప్రవేశించినవారవర్ును రికతహసతములతో బయటకురార్ు. నా గ్ుర్ువే నాకు సమసతముగా తోచుచుండెను. నా యిలుా , నా యాసిత, నా త్లిాదండుర లు అంత్యు వారవ. నా యింద్రరయము లనిాయు త్మత్మ సాథ నములు విడచి, నా కండాయందు కవంద్ీరకృత్మయిెాను. నా దృషిట గ్ుర్ువునందు కవంద్ీరకృత్మయిెాను. నాధ్ాానమంత్యు నా గ్ుర్ువుప్ైననే నిలిపత్తని. నాక్ంకొక ద్ానియందు సపృహలేకుండెను. వారిని ధ్ాానము చ్ేయునప్ుపడు నా మనసు, నా బుద్రధ సతబధమగ్ుచుండెను. నిశ్శబాముగా వారిక్ నమసకరించుచుంటిని. ఇత్ర్ ప్ాఠశాలలలో ప్ూరితగా మరొక విధమెైన దృశ్ాములు కానవచుచను. భకుత లు జాా నము సంప్ాద్రంచుటకు ప్ో యి దరవామును, కాలమును, కషటమును వాయము చ్ేసదర్ు. త్ుటటత్ుదకు ప్శాచతాత ప్ ప్డెదర్ు. అకకడునా గ్ుర్ువు త్నకు గ్ల ర్హసాశ్క్తని గ్ురించి త్న ఋజువర్తనము గ్ూరిచ ప్ గ్డుకొనుచు త్న ప్ావిత్రయమును ప్రదరిశంచునే కాని, హృదయము మృదువుగా నుండదు. అత్ డనేకవిషయముల గ్ూరిచ మాటాా డును. త్న మహిమను తానే ప్ గ్డుకొనును. కాని యత్ని మాటలు భకుత ల హృదయమందు నాటవు, వారిని యొప్ిపంప్జవయవు. ఆత్ుసాక్షాతాకర్ మత్నిక్ తెలియనే తెలియదు. అటలవంటి బడులు శిషుాల కవమ మేలు చ్ేయును? వారి కవమ లాభము? కాని, ప్ైన ప్రరొకనా గ్ుర్ువు మరొక ర్కమువార్ు. వారి కటాక్షముచ్ే ఎటిట శ్ీమలేకయిే యాత్ుజాా నము ద్ానిమటలట కద్ర నాయందు ప్రకాశించ్ెను; నేను కోర్ుట కవమయు