169 ఎత్తత బిగించి కటలట కొనెను. కత్తతని ప్యికత్తత బాబా యాజాకై యిెదుర్ు చూచుచుండెను. బాబా “ఏమ ఆలోచించుచుంటివి? నర్ుకుము.” అనెను. అత్ని చ్ేత్తలోనునా కత్తత మేకప్ై ప్డుటకు సిదధముగా నుండగా బాబా ‘ఆగ్ు’ మనెను. “ఎంత్టి కఠినాత్ుుడవు. బార హుణుడవయి మేకను చంప్దవా?” యనెను. బాబా యాజాా నుసార్ము ద్ీక్షలత్ కత్తతని క్ీందబెటిట బాబాతో నిటానియిె. “నీ యమృత్మువంటి ప్లుకవ మాకు చటటము. మా క్ంకొక చటటమేమయు తెలియదు. నినేా యిెలాప్ుపడు జాప్ితయందుంచుకొనెదము. నీర్ూప్మును ధ్ాానించుచు రాత్తరంబవళ్ళళ నీ యాజాలు ప్ాటింత్ుము. అద్ర ఉచిత్మా? కాద్ా? యనునద్ర మాకు తెలియదు. ద్ానిని మేము విచ్ారింప్ము. అద్ర సరియిెైనద్ా? కాద్ా? యని వాద్రంచము, త్రికంచము. గ్ుర్ువు ఆజా అక్షరాల ప్ాలించుటయిే మా విధ్ర, మా ధర్ుము.” బాబాయిే మేకను చంప్ి బలివేసదనని చ్ెప్ిపరి. మేకను ‘త్క్యా’ యనుచ్ోట చంప్ుటకు నిశ్చయించిరి. ఇద్ర ఫకీర్ులు కూరొచను సథలము. అచటకు ద్ానిని తీసికొనిప్ో వునప్ుడు మార్గమధామున అద్ర ప్ార ణములు విడలచ్ెను. శిషుాలెనిా ర్కములో చ్ెప్ుపచు ఈ యధ్ాాయము హేమాడ్ ప్ంత్ు ముగించుచునాార్ు. శిషుాలు మూడు ర్కములు – 1. ఉత్తములు 2. మధాములు. 3. సాధ్ార్ణులు. గ్ుర్ువులకవమ కావలెనో గ్ురితంచి వెంటనే వారాజాా ప్ించక ప్ూర్ేమే ద్ానిని నెర్వేర్ుచవార్ు ఉత్తమ శిషుాలు. గ్ుర్ుని యాజాా నుసార్ము ఆలసింప్క అక్షరాల నెర్వేర్ుచవార్ు మధాములు. మూడవ ర్కమువార్ు, అడుగ్డుగ్ునకు త్ప్ుపలు చ్ెయుచు గ్ుర్ుని ఆజాను వాయిద్ా వేసదర్ు. శిషుాలకు దృఢమెైన నముకముండవలెను. తోడుగా బుద్రధకుశ్లత్ యోరిమ యునాచ్ో అటిటవారిక్ ఆధ్ాాత్తుకప్ర్మావధ్ర దూర్ము కాదు. ఉచ్ాఛవస, నిశాశవసములను బంధ్రంచుటగాని, హఠయోగ్ము గాని యిత్ర్ కఠినమయిన సాధనలనిాయు ననవసర్ము. ప్ైన చ్ెప్ిపన గ్ుణముల నలవర్చుకొనాచ్ో, వార్ు