Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download

Kantlijn 20-nr compleet

de Kantlijn 3 en ging na het eten op de bank liggen slapen. Beetje dat idee.’ En grinnikend vervolgt Denise: ‘Bij ons is dat juist een beetje omgedraaid. John, mijn man, werkt in een zorggroep voor mensen met een verstande- lijke beperking en werkt wat minder uren dan ik. Hij doet ontzettend veel in huis en neemt een groot deel van de zorg voor de kinderen voor zijn rekening. We zijn een echt “samen” gezin. We hebben twee meiden die ook echt hun verantwoordelijkheden in het gezin hebben. En we zijn trots hen. Ze doen het goed op school, zijn gedreven in hun ding. Wat dat betreft is ons gezin heel stabiel. Bijna saai.’ En met een schaterende lach: ‘Sorry! Geen smeuïge roddels!’ Schone schijn Wie ziet Denise als zij in de spiegel kijkt? ‘Een per- soon die gek is op mensen. Heel veel met mensen wil delen en heel veel van hen wil terugkrijgen in de vorm van emoties en verhalen. Ik ben creatief en een doener. Prettig gestoord en daar geniet ik ook van. Bovendien absoluut niet van plan om volwassen te worden. Dat ga ik pertinent niet doen. Ik kan ook de schijn goed ophouden. Niet negatief bedoeld hoor. Maar ook al voel ik me ziek, zwak of misselijk dan ga ik door, zoals ik altijd doe. Veel mensen begrijpen dus echt niet waarom ik gewoon kan doorwerken met een migraine. Dat doe ik gewoon. Tot het mo- ment dat ik in de auto naar huis stap, dan stort ik in. Is echt een familietrekje. Mijn ouders en zus zijn precies hetzelfde. We zijn allemaal opgegroeid met de mentaliteit van niet piepen, gewoon doorgaan. Je kijkt maar weer als je thuis bent.’ Denk je dat anderen jou ook zo zien? ‘Als ik denk aan hoe mensen naar mij reageren (vooral ook na het stoppen van de studio kreeg ik best veel opbou- wende positieve reacties) geloof ik wel dat mensen mij oprecht aardig vinden. En zien zij ook wel wat ik zie. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo spannend wat anderen van mij denken. Ik doe wat ik goed en mooi vind en als anderen zich daar niet in kunnen vinden, dan moeten zij dat weten. Alles wat ik doe, doe ik met alle liefde in mijn hart! Bijvoorbeeld mijn fotostudio. Tien jaar lang heb ik er ieder uurtje in- gestopt dat ik had. Met liefde. Ik heb zoveel gave opdrachten mogen doen in binnen- en buitenland. Prachtige, emotionele plaatjes mogen maken en re- portages van spetterende feesten. Die tien jaren wa- ren echt wel een hoogtepunt.’ En het stoppen was dan ... ‘Nee, absoluut geen dieptepunt. Het is een herontdekking van mijzelf en wat ik wil. Ik heb in het afgelopen jaar zoveel nieuwe kansen gekregen. Nee, ik kan er nog niet mijn brood mee verdienen. Maar het ondersteunen en helpen van mensen is echt wel mijn ding merk ik. Dat deed ik trouwens al toen ik de studio had. Alleen is het nu niet meer voornamelijk commercieel, maar puur op de mens zelf gericht.’ Niet brullen Een van de meest bijzondere dingen die Denise nu doet, is het fotograferen voor Stichting Stil. Het biedt ouders een fotoreportage aan van het korte leven na de geboorte van hun kindje of van hun levenloos geboren wondertje. ‘Dat is zo nodig! Een reportage zorgt voor een visuele herinnering, die helpt bij het verwerken van dat heftige verdriet. Alle fotografen die voor deze Stichting werken, doen dat belange- loos; alleen reis- en materiaalkosten worden bij de Stichting in rekening gebracht. Dat heb ik zelf nog niet gedaan. Dat beetje geld kan de Stichting beter gebruiken om extra fotografen te zoeken. Dit werk is zo bizar waardevol om te doen. De dankbaarheid en emoties die je terugkrijgt. Denk je eens in: hoe gaaf is het om als fotograaf deze intens verdrietige ouders een blijvende, visuele herinnering te geven? Als zij la- ter over hun kindje vertellen, kunnen ze het ook laten zien. Dan is het echt, niet zomaar een verhaal. Ik voel me iedere keer zo rijk als ik de foto’s ga brengen en de ouders deze kostbare herinnering geef. Dat is niet in geld uit te drukken.’ Moeilijk om te doen? ‘Nee, het is hun verdriet en niet dat van mij. Natuurlijk heb ik mijn emoties als ik naar de mensen en hun kindje kijk, maar ik ga niet lopen brullen. Ook niet als ik de deur uitloop.’

Pages Overview