Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download
ePaper created 2016-01-13, 18:46:40 | version 1.33.0
2015• NO 28 KADIN 33 B ir yandan işim başımdan aşkın, diĝer yandan günümü nasıl or- ganize etsem düşünceleri. Dü- şünmekle de işler hallolmuyor ki. Bir an önce icraata geçmek lâzım. Düşünmek bile zaman kaybı sanki. Anne olalı çok bir zaman geçmedi henüz ve işe başlamak zorunda kaldım. Daha değişen hayatımı hazmetmeden, vücudumla ve beni darmadaĝın eden hor- monlarımla barışmadan, hayat yavaş yavaş eskiye dönmek için biçimleniyor. Oysa ben, bebeĝim dünyaya geldiĝinde, hayatın durduĝunu hissetmiştim. Herşey daha sakin, daha yavaş, daha sessiz işli- yordu sanki. Önemli olan ne kadar önem- sizleşmişti. Önceliklerin farklılaşması bile deĝil. Saĝlıklı mıydı acaba böyle hisset- mek? Yoksa bütün anneler mi böyle his- sediyordu? Minicik bir varlıĝın sorumluluĝu boynunda: şüphesiz hayatın en büyük ve en aĝır görevi. Ne kadar sı- radan görünüyordu dışardan bakarken, yemek yemek ve su içmek gibi, sanki kendiliĝinden doğuyor ve kendiliĝinden büyüyormuş gibi. Artık en sorunsuz ha- mileye bile sarılıp ellerini sıkmak geliyor içimden. Sonra da kendime gülüyorum böyle hissettiĝim için. Bebeğim doĝduktan sonra bu düşün- celere kapılırken, acaba babalar da böyle hissedip düşünüyor mu diye aklımdan geçti kaç defa. Halledilecek işleri düşünürken fırtınalar kopuyor içimde... Uzaklaşıyorum hemen duygu ve düşünce dünyamdan, makine- leşmeye çalışıyorum sanki. Sabah erken- den işe, akşama kadar, çok yorucu ve bitkin bir halde eve geliyorum. Yatırana kadar bebeğimle ilgileniyorum ve beden- sel bir yorgunluk verse de mutlu oluyo- rum. Yatırdıktan sonra beni bekleyen ev işleri dışında bir ton iş yüklüyorum ken- dime gün boyunca. Aynı şu an gibi: Mutfaktaki bulaşıkları mı yıkasam, yarın için yemek mi yapsam, hava kararmasına ve yaĝmur yağmasına raĝmen hâla balkonda asılı olan çamaşır- ları mi toplasam, bilgisayarda ki işleri mi halletsem….? Öncelikleri düşünecek olursam, bilgisa- yarda ki işlerimi bitirmek zorundayım. Ah birde iş iki gün içinde hazır olmak zo- runda olmasa? Ama kafa bazen istemiyor işte! Şimdi bebeĝin uyuyor sabaha kadar, hadi kafa çalış dediĝinde lâf dinlemiyor ki…. Günün yorgunluĝu alıp götürüyor beni televizyon karşısına. Ve gün koltuĝun üzerinde uyuya kalmakla noktalanıyor…. Ne yapalım? Ne de olsa yarın yeniden güneş doĝacak…. Bir annenin günlüğünden...