Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download

Projekt28

2015• NO 28 KADIN 24 BiLGE ÇOBAN B u, 6 bin kadın işçinin keli- menin tam anlamıyla ekmek için başlattığı fiili grevin, patrona, sendika bürokrasisine ve kirli eyalet politikacılarına karşı direnişinin öy- küsü! Canına tak diyenlerin, yan yana omuz omuza yürümeyi seçen- lerin, “güzel işçi kadınların”, Kadınla- rın birliğinin zafere ulaşan hikayesi... Kerala, Hindistan’ın güney batı- sında, 31 milyon nüfuslu, yemyeşil Munnar çay tepeleri ve tropik plajla- rıyla ünlü bir eyalet. Munnar, dünya- daki en yüksek rakıma sahip çay bahçesi unvanına sahip. Yüksek ra- kımdaki çay yaprakları, alçak rakım- dakilere göre çok daha fazla aromaya sahip ve daha kaliteli, bu da Munnar’ı çay dünyası bakımından en önemli bahçelerden biri yapıyor. Uçsuz bucaksız yeşile boyalı Munnar çay bahçelerinde binlerce kadın çay toplayıcısı, Kanan Devan Hills Planta- tions Şirketi için çalışıyor. Bu şirket Tetley Çay’ın da sahibi olduğu Hint kökenli uluslararası otomotiv devi Tata’nın da bir parçası. İSYANA GİDEN YOLDA BİRİKENLER Çay bahçelerinde çalışan işçiler esasında Hindistan işçi sınıfının en yoksul kesimini oluşturuyor. Örneğin çay işçilerinin günlüğü 232 rupi (3.5 dolar) iken hindistan cevizi toplayıcı- larının 1250 rupi (19 dolar), geçici işçilerin ise 700 rupi (11 dolar) gün- lükleri var. Bir başka ifadeyle çay toplayıcısı kadınlar, gün doğumun- dan alacakaranlığa Kerala’daki orta- lama işçi ücretlerinin yarısına çalışıyorlar. Çay bahçelerinde iş başı sabah altıda başlıyor, öğlene kadar durmak yok, öğlen bir saat yemek ve din- lenme molası. Sonrası akşam altıya kadar durmaksızın çay toplamaya devam! “Sabah 6’ dan önce çay bahçelerinde olmalıyız, aksi takdirde her gecikme günlük ücretlerimizden kesiliyor. Birçoğumuz boş mideyle işe başlıyor. Aslında bir bardak çay içecek kadar bile vakit bulamıyoruz ne işte ne de evde” diyor Rema yerel bir gazeteye verdiği röpor- tajda. Günlük toplanması gereken asgari çay miktarı kişi başına 21 kilo fakat bir üst sınır söz konusu değil. İşçiler günde 200 kilodan fazla çay yaprağı koparmaya ve toplamaya çabalıyor. Çünkü asgari limit üzerindeki her ekstra kilo 60 paisa (1 Hint rupisi = 100 paisa) kazandırıyor. Şefler ise kilo başına bu miktarın en az beş ka- tını alıyorlar. Bu ‘kuruşluk’ hesapla kadınlar ne kadar çabalarsa çabala- sınlar yine de maaşlarını gözle görü- nür şekilde arttırma olanağı olmuyor. “Ne kadar çalıştığımızın bir önemi yok, aylık maaşımız asla 5 bin rupiyi (76 dolar ) geçmez” diyor 57 yaşın- daki Padmavathi. Kadınlar dik çay tepelerine doğru omuzlarında 70 kiloluk sepetlerlerle yamaçları aşıyorlar. Uzun çalışma sa- atleri ve sürekli ayakta durmak sağ- lıklarını ciddi anlamda tehdit ediyor. Şirketin sunduğu sağlık hizmeti ise yeterli değil. Hastalandıkları zaman şirketin anlaşmalı olduğu hastane- lerde tedavi olmaları gerekiyor. “Her hastalık için beyaz bir hap verilir, iki gün kullan denilir, işte bu kadar... Sonra sil baştan” diyor 18 yaşında başladığı çay toplayıcılığında 28 yılını tamamlayan Radha. 30 yıllık çalışan Mallika “birimizi yaban arısı soktu- ğunda ilk yardımdan hemen sonra çalışmaya devam etmemiz isteniyor” diyerek çalışma koşullarının acıma- sızlığını anlatıyor. Dahası, çay toplayıcıları yoğun ve sağlıksız çalışma koşullarının, düzen- siz ve yetersiz beslenmenin sebep olduğu ölümle sonuçlanan hastalık- lara yakalanabiliyorlar. Çaya püskür- tülen kimyasal koruyucu ise kadınların sağlığını tehdit eden en önemli faktörlerden biri. İşçi kadınlar şirketin verdiği tek yataklı, bir gözlü içinde tuvaleti dahi olmayan teneke kulübelerde aileleriyle birlikte kalıyor- lar. Fakat elektrik, pirinç, yatak ve battaniye tutarı işçilerin maaşların- dan kesiliyor. Tenekeden kulübeler yapıldığın- dan beri ciddi anlamda onarılmadığı için harabelere dönmüş, foseptik yıl- lardır temizlenmemiş, bu da sinekle- rin üremesine dolayısıyla da işçilerin özellikle de çocukların sık sık hasta- lanmasına sebep oluyor. Evler yal- nızca şirketin üst düzey yöneticilerinin resmi ziyaretleri sıra- sında üstünkörü bir şekilde onarılı- yor, onarılan evlerin masrafı ise yine işçilerin ücretlerinden kesiliyor. Her tarafı açık olan yıkık dökük evlerin içine rahatça girebilen yılanlar ise işçi kadınların yaşadığı sefaletin en vahşi yanlarından sadece birini resmedi- yor. İşçi kadınların önderlerinden Lissy Sunny, günde 12 saat çalıştıklarını fakat hiçbir şeylerinin, iyi bir yemek- lerinin bile olmadığından yakınıyor ve “Sığırlardan bile daha kötü yaşıyo- ruz” diyor. Bunca çilenin, her gün açlığa karşı verilen sınavların üzerine şirketin işçilere ödediği yüzde 10 ik- ramiyeyi kesmesi işçi kadınların isya- nının kıvılcımını ateşleyen sebep oluyor. 6 bin çay toplayıcısı kadın 5 Eylül’de iş bırakıyor ve 9 gün süren fiili greve başlıyorlar. KAYBEDECEK HİÇBİR ŞEYİMİZ YOK! Grevin yedinci gününde kadınlar Kerala’nın en önemli turizm merkez- lerinden biri olan Munnar’ı işgal edi- yor, ticaret ve turizm faaliyetlerini Hindistanlı çay toplayıcısı kadınların isyanı

Seitenübersicht