Pallieterke nr 26 van 25 juni 2014

Actueel 25 juni 2014 3 “Neen, bedankt…” Mevrouw de ontgoochelde, Gij hebt feestelijk bedankt om opgevist te worden als gecoöpteerd senator, ook al bood uw partij u dat mandaat met een tik- keltje schaamrood op de wangen aan. Men had u in het voorjaar immers niet de aller- beste plaats op de lijst gegeven, zodat het van meet af aan kantje-boord was om ver- kozen te raken. Naar verluidt waart gij daar nooit echt vrolijk over geweest en richtte gij uw banbliksems meer dan eens op de par- tijtop. Een afrekening, een vereffening,… gonsden de geruchten. Het mocht niet zijn, een rechtstreekse verkiezing. Gij stondt daar met een pruillip, zoals gij alleen die kunt trekken. Om de pil te vergulden, kwam men dan maar met dat gecoöpteerde zeteltje af. Maar gij zegde ‘neen’. Het was ‘over en uit’ voor u. Gij deedt het overkomen alsof gij plots het licht had gezien toen een medewerker u – naar eigen zeggen – confronteerde met de vraag of gij nog wel wilde terugkeren naar een orgaan waarop gij altijd zo hadt afge- geven en dat gij zelfs het liefst hadt afge- schaft gezien. Het werd meteen uw argu- mentatie om het aanbod af te wijzen en… de confrontatie met andere gegadigden niet aan te gaan. Want – laat ons eerlijk zijn – dat laatste baarde u ook zorgen. Gij wilde immers niet het risico lopen een tweede keer af te gaan. Dus zocht gij naar een welgeko- men gezagsargument. Meteen kondigde gij aan voluit verder voor Antwerpen te gaan, waar gij al der- tien jaar in de gemeenteraad zetelt. En gij wilt wat bij uw kinderen zijn. Tenslotte heeft Willem-Frederik wél weer werk na zijn ver- kiezing in het Vlaams Parlement en zal er elke dag genoeg brood op de plank liggen, al komt dat dan binnen langs het blauwe Open Vld-doorgeefluik. Als gij het bedanken voor het senato- renpluche werkelijk meent, dan stapt gij niet mee in het heir der niet-verkozenen die toch mogen zetelen in een fors afge- slankt en uitgehold cenakel dat in feite niets meer te betekenen heeft. Gij zult niet aan de zijde van Jan Becaus – die zich pas na de verkiezingen geroepen voelde het volk en vooral zichzelf te vertegenwoordigen – gaan zetelen. Ook Polle ‘Grosse Caisse’ van den Driessche – die de jongste verkiezin- gen door de ‘schuld’ van de kiezer niet meer rechtstreeks verkozen raakte – zult gij niet in al zijn breedsprakerige lawaaierigheid en ongeëvenaarde zelfvoldaanheid moe- ten gaan aanhoren. Bert Anciaux zult gij ook niet kunnen gaan troosten als hij om één of andere reden weer met een krop in de keel zit. Het siert u een principiële houding aan te nemen, als gij het meent, tenminste. Maar hoe zit het daarmee in uw partij? Dat was toch altijd de partij van de grote principes?! Waar is het rotatieprincipe gebleven, in een lang vervlogen tijd mee door Mie Vogels bedacht maar uiteinde- lijk door haarzelf feestelijk aan de laarzen gelapt? Waar is de tijd van de basisdemo- cratie? Het zou mooi zijn, mocht uw par- tij vandaag zeggen: “Freya heeft gelijk. Wij doen aan dat soort ondemocratische verte- genwoordigingen niet mee. Bij ons mag je alleen verkozen zijn om te zetelen.” Niet dus. Er zal iemand anders in uw plaats als niet- verkozen senator gaan vegeteren in de ‘ont- moetingsplaats van de gemeenschappen’, die een kleine tien keer per jaar zal samen- komen voor de koffieklets en het incasseren van een leuke onkostennota. Gij die de voorbije jaren in de Senaat zoveel strijd hebt geleverd om diezelfde Senaat op te doeken, hebt een unieke kans en een schitterende uitgangspositie - bui- ten de Senaat - om uw partij te overtuigen aan dat soort overbodige politieke fratsen nooit meer deel te nemen. Alleen als gij die strijd openlijk voert, zal uw motivatie om niet te willen zetelen enige geloofwaardigheid hebben. Zo niet, zal ze kunnen geklasseerd worden bij de zorgvuldig verpakte rancune. Er wacht u toch nog werk. En geen klein beetje. Ik wens u de naarstigheid. Briefje aan Freya Piryns De N-VA in het spoor van Jacob van Artevelde Het is van de verkiezingsuitslag geleden dat de N-VA nog goed nieuws bracht, maar de keuze van de partijraad tegen aansluiting van de vier in Europa zetelende N-VA’ers bij de Europese liberale fractie van Verhofstadt, is niet alleen goed maar ook belangrijk nieuws. Is dit een “publieke vernedering” van Verhofstadt, zoals de twee liberale bladen Het Laatste Nieuws en Le Soir (beide 19 juni) het noemen? Wie dat zegt, kent Verhofstadt niet. Verhofstadt is de kilste kikker die ooit aan het Belgische politieke firmament is versche- nen. Met een staalhard gezicht en met schijn- baar evenveel overtuiging zegt hij vandaag het tegenovergestelde van gisteren. Hij gelooft in niets, behalve in zichzelf, zijn carrière en zijn bankrekening. De gedachte dat de N-VA zelfs maar onderhandelde met Verhofstadt over lidmaatschap van zijn Euro- pese liberale fractie, bezorgde menigeen koude rillingen. Was ons dàt beloofd toen we op 25 mei gingen stemmen? Was men vergeten dat vol- gens Verhofstadt het nationalisme regelrecht leidde naar Auschwitz? Een wijze keuze De partijraad van de N-VA heeft Verhof- stadt wandelen gestuurd, en haar Europese mandatarissen opdracht gegeven zich te ver- voegen bij de fractie die beheerst wordt door de Britse Conservatieven van eerste minis- ter Cameron. Dit getuigt van grote wijsheid. Vlaanderen kiest hiermee voor de Britse benadering van de Europese politiek. Dat is een keuze tegen Frankrijk, en tegen de op Frankrijk afgestemde Belgische regering van Di Rupo en Reynders. Het besluit van de partijraad van de N-VA is een keuze voor een anglofiele Vlaamse buitenlandse poli- tiek. Het is een keuze voor de traditie van Jacob van Artevelde. Nu willen we het hebben over de inter- nationale betekenis van deze keuze op dit moment. In 1975 hebben de Britten bij referendum beslist dat ze deel wilden uitmaken van wat toen de Europese Economische Gemeen- schap (EEG) heette. Maar op 25 mei 2014 kwam de UKIP (United Kingdom Indepen- dence Party) als de grote winnaar uit de ook in Engeland gehouden Europese verkiezin- gen. De partij heeft één programmapunt: weg uit de Europese Unie waarvoor we niet geko- zen hebben. Dat is correct: tijdens de cam- pagne voor het referendum in 1975 werd door alle voorvechters van Europa, uit bin- nen- en buitenland, nadrukkelijk betoogd dat de toenmalige EEG geen politieke unie zou worden. En eigenlijk, wat de Britten vandaag nog steeds willen, is de opheffing van de han- delsbelemmeringen tussen de deelnemende staten, niét de euro (die hebben ze nooit ingevoerd, en dat zullen ze ook nooit doen), niét de Brusselse ambtenarij met haar regel- tjes over de lengte van komkommers en de manier waarop haarkappers hun werk moe- ten doen. Nigel Farage, de flamboyante leider van de UKIP, noemt de uitslag van 25 mei in zijn land “het referendum (over de Europese Unie) dat we nooit kregen”, en zo wordt het inderdaad wel aangevoeld. Meer dan een derde van de Lagerhuisle- den van de regerende Conservatieve par- tij van premier Cameron heeft zich in een open brief afgekeerd van het huidige Europa, en wil een terugkeer naar het Europa van de EEG. Grote meerderheden van de bevolking scharen zich achter de eis om over het lid- maatschap van het huidige Europa, dat in vrijwel niets meer gelijkt op het Europa waar- toe Engeland in 1975 wilde behoren, een nieuw referendum te houden. Premier Cameron heeft dat referendum beloofd tegen ten laatste het jaar 2017, als hij volgend jaar de parlementsverkiezin- gen wint. De travaillistische oppositiepar- tij (Labour) is niet tegen zo’n referendum gekant. Met het referendum van 2017 achter de hand probeert de Britse regering nu reeds zoveel mogelijk invloed uit te oefenen op “Europa” om straks aan de kiezer te kunnen zeggen: zie je wel, we staan ons mannetje in Europa, én we halen onze slag thuis. Het doel van Cameron is een aantal wijzigingen in de Europese verdragen te laten opnemen die als Britse overwinningen kunnen wor- den bestempeld. Dat is nodig om Europa in Engeland opnieuw geloofwaardig te maken. Tegen Juncker Dat is ook de reden waarom Cameron zich zo fel kant tegen de door Merkel aanbevo- len keuze voor de Luxemburgse oud-premier Jean-Claude Juncker als opvolger van Bar- roso aan het hoofd van de Europese Com- missie in Brussel. In de perceptie van de Brit- ten is het Verenigd Koninkrijk op geen enkele wijze betrokken geweest bij deze keuze, en dit gebrek aan respect voor Groot-Brittannië door de continentale mogendheden wordt aangevoeld als een voorbeeld van de poli- tieke machteloosheid van de Britten in de Europese Unie. Zou men voorzitter van de Europese Com- missie kunnen worden zonder de instem- ming van Frankrijk en van Duitsland? Natuur- lijk niet, maar zonder Engeland, dat kan dus wel, hoezeer Juncker ook de Britten mag irriteren. Hij straalt immers met een soort non- chalante vanzelfsprekendheid de ondraag- lijke gedachte uit dat het zonder de Britten ook wel kan. Over Verhofstadt zei Frits Bol- kestein, de voorname Nederlandse liberaal (in Knack, 4 december 2013): “Hoe meer de Engelsen mensen zoals Verhofstadt horen spreken over een Europese federatie, hoe meer ze de schrik in de benen krijgen, en hoe meer ze een stem tegen de Unie over- wegen”. Wat geldt voor Verhofstadt, geldt zo mogelijk in nog grotere mate voor Juncker. De afkeer voor Juncker heeft voor een unieke unanimiteit gezorgd in de Britse poli- tiek: niemand, ook de Labour-oppositie niet, steunt Juncker, en premier Cameron komt het kennelijk goed uit om hiervan een begin- selkwestie te maken. Dat beginsel luidt dat Groot-Brittannië op z’n minst een even grote mogendheid is als Duitsland en Frankrijk, en precies zoals Duitsland en Frankrijk een fei- telijk vetorecht zou moeten bezitten bij de keuze van een Commissie-voorzitter. Wordt dit niet erkend, dan mag op termijn een kruis worden gemaakt over het Britse lidmaat- schap van de Europese Unie. De volgende grote crisis En, men make zich hierover geen illusies, dit wordt dan meteen ook het einde van de heel-Europese droom: het land van Shake- speare en de democratie uitsluiten, gebeurt niet straffeloos. Zelfs Le Monde (2 februari, hoofdart.) geeft toe dat het vertrek van de Britten “de mislukking van het Europese pro- ject betekent” (marquerait l’échec du projet européen). Daarna is alles mogelijk. Op wat langere termijn wordt vervolgens immers ook het lidmaatschap van Nederland problema- tisch, en belandt Europa in een existentiële crisis. Dat laatste wordt ondermeer erkend door Luuk van Middelaar, de Nederlandse expert die Herman van Rompuy adviseert. Tijdens een lezing in Brussel (op 4 febru- ari) zei hij dat de “Britse kwestie” … “de vol- gende grote crisis” in de Unie zou worden, “dit kan de crisis van 2017 of 2018 worden,” aldus Van Middelaar. De Unie zou door het vertrek van de Britten 12,5 procent van haar bevolking en 14,8 procent van de omvang van haar economie verliezen. Moge de beslissing van de partijraad van de N-VA een aanzet zijn voor het consequent formuleren van een Vlaams-Nationaal bui- tenlands beleid, gedragen door een Noord- west-Europese geopolitieke verbondenheid. En het begin ook van een Vlaamse buiten- landse politiek die gevoelig is voor wat er leeft benoorden Wuustwezel en aan de over- zijde van de Scheldemonding. MARK GRAMMENS Verdoezelende cijfers Eurostat, de statistische dienst van de EU, meet het welvaartsniveau in de Europese lan- den aan de hand van de individuele consump- tie per burger. Dat lag in België vorig jaar 14 procent hoger dan het gemiddelde van alle landen van de Europese Unie, en hiermee ein- digt België op de zesde plaats, na Luxemburg, Duitsland en Oostenrijk, en Denemarken en Zweden. Als ook naar landen wordt gekeken die geen lid zijn van de EU, dan hebben de Noren het hoogste welvaartsniveau in Europa, en doen ook de Zwitsers het veel beter. Zoek de ver- schillen tussen Noord- en Zuid-Europa. Rele- vant. In België de informatie regionaal opsplit- sen, dat hoeft voor Eurostat blijkbaar weer niet. Er zijn geen aparte cijfers voor Vlaande- ren en Wallonië beschikbaar. Het Belgische cij- fer is vooral waardeloos, want niet meer dan een verdoezelend “nationaal” gemiddelde dat niets zegt over de grote kloof tussen noord en zuid in dit land. Strikt en oprecht Zelden basketbal in deze rubriek. Maar een pluimpje voor Vlaanderen mag wel eens ver- meld. Zeker als het van Serven en Kroaten komt. Oostende speelde kampioen en won de beker. Coach Dario Gjergja en spelverdeler en sterspeler Dusan Djordjevic kregen een uitge- breid interview in Het Nieuwsblad. Sinds de Kroaat en de Serviër in 2011 aan de Belgische kust neerstreken, bezorgden ze BCO drie titels op rij. Hoe bevalt het leven in België? Gjergja heeft een duidelijke voorkeur: “Weet je wat mij vooral opvalt: het verschil tussen Wallo- nië en Vlaanderen. Ik heb in beide landsdelen gewerkt en ik durf te stellen dat ik veel liever in Vlaanderen leef. Het is er strikter en oprech- ter. Tussen Serviërs en Kroaten zijn er veel min- der verschillen, het enige verschil tussen mij en Dusan is dat hij orthodox is en ik katholiek.”

Pallieterke nr 26 van 25 juni 2014

Pages Overview