Pallieterke nr 26 van 25 juni 2014

Beeldspraak25 juni 2014 10 Filmmedialaan Good Old Clint Jersey Boys Dat Clint Eastwood ooit nog eens een Broadwaymusical zou verfilmen, had ik eerlijk gezegd nooit gedacht. Op zijn 84ste houdt hij klaarblijkelijk nog van uitdagingen. Al mag je niet vergeten dat hij zelf een gedegen (jazz)pianist is, een uitstekende film regisseerde over jazzlegende Charlie “Bird” Parker, voor een aantal van zijn films de muziek compo- neerde, ooit een rol vertolkte in de verfilming van de musical “Paint Your Wagon” (waarin, geloof het of niet, een zingende Lee Marvin was te zien) en gewoon van musicals houdt. Niet van rock-‘n-roll of popmuziek, verklaarde hij ooit, maar de songs van de groep “The Four Seasons” uit de jaren vijftig vond hij toch de moeite om te verfilmen. Dat is precies het onderwerp van “Jersey Boys”: de opgang, het succes en de liedjes van Frankie Valli & The Four Seasons. Het lijkt bijna een statement van goeie ouwe Clint: in deze tijden van smartphones en Facebook, van Techno en Dance, van dj’s als supersterren, maakt hij doodleuk een film over vier gasten die “ouderwetse” muziek maakten in een tijd die de jongeren van vandaag waarschijnlijk nu al beschouwen als het stenen tijdperk. Geloof me, de muziek van “Jersey Boys” klinkt mij aangenamer in de oren dan wat je tegen- woordig op de megafestivals hoort. Maar ja, ik ben dan ook niet meer van de jongste. Ik ga niet de loftrompet bovenhalen, daarvoor is “Jersey Boys” niet sterk genoeg, maar Eastwood laat zich opnieuw zien als de man die zijn films vakkundig in mekaar steekt. Hij besteedt terecht veel aandacht aan atmosfeer en tijds- evocatie, vooral in de sessies in de muziekstudio’s. Hij weet de juiste toon te vinden om de dramatiek die in het scenario zit (o.a. de tol die het rondreizen eist, en de druk op de familie) in evenwicht te brengen met de over- wegend optimistische liedjes. Heel effectief is de wijze waarop de personages direct in de camera spreken en gebeurtenissen op een verschillende manier interpreteren. Ik bedoel, dit is niet zomaar “een” musical, dit is een muzikale biografie van een groep en een tijdperk, klassiek in beeld gezet, en altijd interessant. K.T. Waarover gaat dit? Under the Skin Schrijven dat ik met plezier heb gekeken naar “Under the Skin” zou fel overdreven zijn, maar, eens te meer kun je niet voorbij aan het visuele talent dat regisseur Jonathan Glazer laat zien. Dit is een film zoals je ze niet alle weken tegenkomt. Kort samengevat: het hoofdpersonage is een “alien” in de gedaante van een mooie vrouw (Scarlett Johansson) die in Glasgow, Schotland, mannen oppikt, seks met hen heeft en hen dan op een gruwelijke manier vermoordt. Het waarom daarvan is niet meteen duidelijk. Vaag is er een suggestie dat ze door haar ervaringen steeds minder een ongevoelig bui- tenaards wezen wordt en steeds meer een mens van vlees en bloed, maar wat daarvan de moraal zou kunnen zijn, is een groot vraagteken. Aanvankelijk zit je met grote ogen te kijken naar de uit- gekiende beelden - en dito soundtrack - die Glazer op het scherm tovert, maar als gaandeweg blijkt dat de film niet meer is dan dat – zonder emotionele of psychologische uitdieping en elke dramatische spanning negerend – ver- dwijnt ook de interesse in de gebeurtenissen en het hoofd- personage. Natuurlijk heeft Glazer het volste recht een film te maken die afwijkt van de traditionele paden – dat gebeurt tegen- woordig veel te weinig – maar wanneer zijn toeschouwers de zin ervan niet snappen, moet hij beseffen dat hij op een dood spoor zit. K.T. Huwelijkscrisis Anni felici Het blijft maar wachten op het nieuwe grote talent van de ooit zo prestigieuze Italiaanse cinema. Daniele Luchetti is dat voorlopig nog niet, maar hij levert wel bezienswaar- dige films af. “Anni felici” is een tragikomedie rond een huwelijkscri- sis. Hij is een kunstenaar op zoek naar erkenning, zij is een trouwe echtgenote, die de vele modellen die het atelier van haar man binnenstappen beu wordt. Ze besluit met de kinderen naar een kuuroord in Frank- rijk te gaan en dat maakt dat hij plots geconfronteerd wordt met zijn gedrag en opvattingen, want een vrouw – waar hij wel degelijk van houdt – die besluit zomaar op haar eentje weg te gaan, is iets wat zijn wereld op zijn kop zet. Meer is het eigenlijk niet, maar daarrond weeft Luchetti een mooie bezinning over machogedrag, egoïsme, liefde en trouw. Maar Luchetti heeft niet de durf (of de wil) om, zoals in de vaak uitzinnige “commedia dell’arte”-films van zijn illus- tere voorgangers, voluit te gaan voor een kritische benade- ring van de (Italiaanse) relatie tussen mannen en vrouwen. Wat niet is, kan natuurlijk nog komen. K.T Laten we even vertrekken vanuit de logica. Commerciële tele- visie wordt gemaakt door private aandeelhouders, die de kosten van de uitzendingen moeten gedekt zien te krijgen door com- merciële inkomsten, waaronder vooral reclame. Zij moeten vlot toegang hebben tot evenementen die het grote publiek aanspreken, en ze kunnen het zich niet veroorlo- ven te veel geld en aandacht te besteden aan zaken die minder volk bereiken, zoals klassieke muziek, volkscultuur en literatuur. Openbare televisie wordt gemaakt met belastinggeld, dus kan een openbare omroep het zich veroorloven wél aandacht te besteden aan minder populaire zaken; grote populaire evene- menten laat een openbare omroep dan best over aan de com- merciële televisie, om de markt niet te zeer te verstoren en de belastingbetaler niet nodeloos op kosten te jagen. En nu passen we die logica even toe op het televisieland- schap in Vlaanderen. Wie zendt er het Wereldkampioenschap voetbal uit? De commerciële zender VTM? De commerciële zender Vier? Nee hoor, het is de openbare omroep, de VRT. Elke minuut beeld wordt dik betaald door elke belastingbetaler; ook door diegene die in voetbal geen sikkepit geïnteresseerd is. En waarom? Niemand die het weet. De commerciële omroepen kunnen dat ook, en gratis. De kostprijs Hoe komen die rechten bij de VRT terecht? De VRT vormt een front met dertig andere Europese openbare omroepen, in de European Broadcast Union. Die EBU legt het geld op tafel dat geëist werd door de FIFA, de organisator van het WK. De FIFA, die openlijk te kijk staat als een door en door corrupte organisa- tie. De vraag rijst, of het geld dat de EBU ‘officieel’ op tafel legt ook met wat ‘onofficiële’ bedragen aangevuld wordt. De manier van onderhandelen was hallucinant. Nog voor de onderhandelingen begonnen, moest de EBU schriftelijk waar- borgen dat de aangesloten omroepen het overeengekomen bedrag hoe dan ook zouden ophoesten. De VRT tekende nog voor het eindbedrag bekend was al voor akkoord. De FIFA zat in een zetel. Het eindbedrag bleek dan ook fors: de VRT moest liefst 12 miljoen euro betalen. Daarbovenop wordt 1 miljoen euro uitgegeven aan productiekosten, onder meer om liefst 21 man naar Brazilië te sturen. En dat terwijl onze economie bezwijkt onder overheidsschulden. Maar blijkbaar mag Koning Voetbal volgens onze politici nog steeds nodeloos miljoenen belastinggeld kosten. Verhoudingen Dat het Belgische voetbalteam eindelijk nog eens aan een groot toernooi mag deelnemen, mag dan belangrijk zijn voor sportliefhebbers, hopelijk kunnen we het erover eens zijn dat er grenzen zijn aan het belang ervan. In het bewaken van die grenzen is een rol weggelegd voor de nieuwsdienst, en zeker die van een openbare omroep als de VRT. Welnu, slechts één voorbeeld: op zaterdag 21 juni werden van de 43 minuten van het VRT-avondjournaal liefst 20 minu- ten besteed aan het WK. Mogen we ons afvragen of sommige mensen de verhoudingen niet uit het oog aan het verliezen zijn? Nationalisme Het enthousiasme waarmee de rood-groene VRT het WK omarmt, daarin door het heir der schrijvende journalisten gevolgd, is eigenlijk verrassend. Tienduizenden supporters gekleed en geschminkt in de nationale kleuren van hun land… Tiens. Was de tijd van de natiestaten niet voorbij? Een ceremonie met het tonen van de nationale vlag en het nationale volkslied, is dat op de IJzerwake geen toppunt van oubolligheid? Fransen die een nationaal lied brullen over rein bloed dat door de aderen moet blijven vloeien; moet het Cen- trum-De Witte niet verwittigd worden? En dan een harde competitie, met dolle vreugde bij winst en groot verdriet bij verlies. Hoe zit het met het ‘wij-zijgevoel’, dat ‘mensen tegen elkaar opzet’ en absoluut te mijden is, want ‘we zijn toch allemaal wereldburgers’? Alles welbeschouwd, is die wereldbekercompetitie van begin tot eind een feest van natio- nalisme. Als de rood-groene journalisten consequent zijn, laten ze dat feest aan zich voorbij gaan. Sorry Linkse journalisten die zich verontschuldigen voor hun blun- ders, het is altijd leuk om lezen. Zo was er Yves Desmet, die zich onlangs ‘verontschuldigde’ voor de racistische uitschuiver van zijn krant door Obama als aap af te beelden, met de stelling dat het de schuld was van… de racisten in Amerika. Tja. Deze week was het de beurt aan de extreemlinkse Paul Goos- sens, net als vele andere afdankertjes van De Morgen dezer dagen ‘journalist’ bij De Standaard. Paul had geschreven dat het vrijwel zeker was dat N-VA ging aansluiten bij de ALDE-groep van Verhofstadt in het Europees Parlement. Zoals zo vaak, nam Paul zijn wensen voor werkelijkheid. N-VA koos verstandig voor ECR. Dus ging Paul zich in De Standaard ‘verontschuldigen’ bij de lezers, door vuur te spuwen naar de N-VA, over een ganse pagina. ‘De (linkse) Schotten worden afgeserveerd, één derde van de partijraad voor schut gezet en goor Pools, Deens en Fins volk maakt voortaan deel uit van de nieuwe Europese alliantie’, jammert Paul. Met andere woorden: als verkozen politici doen wat een extreemlinks journalistje wil, dan zijn ze goed bezig, maar als een N-VA-partijraad vol verkozen mensen met een democrati- sche stemming beslist een andere richting te kiezen, dan krijgt dat journalistje een pagina in De Standaard om als een gillende kleuter over de vloer van de supermarkt te rollen. Hilarisch. 12 miljoen euro: voetbal mag iets kosten gewikt en gewogen Stadion Brasil Een tikje medelijden met Tom Coninx is aangewezen. Het sportanker van VTM geeft elke avond het beste van zichzelf om de illusie te wekken dat “Stadion Brasil” het heetste van de naald op WK- gebied in huis heeft. Als Tom met tre- molo in de stem zegt dat “de duivels voor de eerste keer getraind hebben op Braziliaanse bodem” wekt zijn begelei- dende blik, zo van “geloof het of niet”, de indruk dat hij zijn kijkers op het acht- ste wereldwonder trakteert, terwijl hij alleen opgeblazen en al uren achter- haald “nieuws” herhaalt. Volhardend in zijn nepenthousiasme probeert hij me op de mouw te spelden “dat ik bij hem op de eerste rij zit om al het WK-nieuws uit eerste hand te ver- nemen en daarbij horende sfeer op te snuiven”. Alsof ik daar “Stadion Brasil” nog voor nodig heb! Het door de VRT- kanalen onderhouden trommelvuur ter zake maakte dat de “WK-sfeer” me al na de eerste week feestelijk gestolen kon worden. Het is ver gekomen – om niet te zeggen te ver – als ik voor afwisseling mijn heil moet zoeken in “Hotel M” van Marcel Vanthilt, met wuivende helm- bos, waar het geijkte zootje BV’s voor de zoveelste keer oeverloos taterend en nietszeggend voorbijtrekt. Na één keer “Hotel M” toch nog lie- ver “Stadion Brasil”. Al was het maar als nederige bijdrage aan zijn povere kijkcijferoogst. Met liefst drie journalistieke waar- den op Braziliaanse bodem geposteerd niet eens voorbij herhaling achtenveer- tig van “FC De kampioenen” geraken in de top tien! Vandaar dat tikje medelij- den. In São Paulo snuift Michiel Ameloot sfeer aan honderd per uur. In Rio doet Julie Colpaert hetzelfde. En in Mogi das Cruzes kampeert Maarten Breckx om zo te zeggen in het bed van “onze jongens”, zodat hem geen spatje wereldschokkend nieuws ontgaat. Ik sidder nog, na zijn grens- verleggende mare dat hij “de duivels netjes op tijd want om tien voor elf van het hoger gelegen hotel naar het lager gelegen oefenveld zag afzakken voor een training achter gesloten deuren”. Niet dat ik veel deuren zag, laat staan een training, maar een programma met “hot news” als “Stadion Brasil” moet het blijkbaar van dichterlijke vrijheden hebben. Ik zou Tom Coninx en co ech- ter onrecht aandoen, mocht ik hun pro- gramma alleenrecht op ouwehoeren toeschrijven. Dat van de VRT voor, tijdens de rust en na elke wedstrijd doet daar niet voor onder. Wie dat van de openings- wedstrijd tot de finale “au sérieux” kan nemen, is rijp voor een aantal sessies psychiatrische bijstand op hoog niveau. Sociaal bewogen en vergoelijkend als immer, houd ik het als afsluiter bij een goed woordje voor “Stadion Brasil”. Tegen de verwachtingen in, wordt het zowaar niet onderbroken door “noodzakelijke boodschappen”. Bovendien, het is - de actualiteit wel- iswaar vrolijk achterna huppelend - een volwaardig alternatief voor wie alle doelpunten wil zien zonder het risico te lopen aan alle gewau- wel een punthoofd over te houden. G.G

Pallieterke nr 26 van 25 juni 2014

Pages Overview