Please activate JavaScript!
Please install Adobe Flash Player, click here for download

My Volvo Magazine Zomer 2015

BEKIJK DE VIDEO OP iPad® /ANDROID TABLETS My Volvo Magazine voor iPad® of Android is verkrijgbaar op App Store of Google Play. Tegenwoordig is de grote massa de mening toegedaan dat sneller gelijk staat aan beter: snellere auto’s, sneller internet en een snelle hap. Maar wat als onze onverzadigbare zucht naar snelle oplossingen ons alleen maar ongeduldiger maakt, zodat we niet langer rustig kunnen afwachten en genieten van ’iets’ in het vooruitzicht? Gelukkig zijn steeds meer mensen bereid om hiervoor de tijd te nemen zich te verheugen op de dingen die komen. En het resultaat is het wachten vaak meer dan waard. Met die instelling ga ik de zee op om na te gaan of geduld nu echt zo’n schone zaak is.   Vanwege zijn schone maar koude zeewater is Grebbestad in het noorden van de Zweedse provincie Bohuslän uitgegroeid tot een mekka voor oesterliefhebbers. De slordige 90% van alle Zweedse oesters die hiervandaan komt, wordt door veel restaurantrecensenten als de beste ter wereld beschouwd. Ik ben echter niet vanwege de oesters afgereisd naar Everts Sjöbod in Grebbestad. Ik ben uit op iets veel duurders: zeekreeft. Ik laat Everts Sjöbod, het boothuis dat al 150 jaar op die plek staat, achter me en stap op de boot waarmee we koers zetten naar dieper water, op zoek naar de schat. Ineens weet ik weer dat ik niet echt zeebenen heb. Mijn haren wapperen wild in de wind en de rollende golven gebaren ons dichterbij te komen. Ik voel enige misselijkheid opkomen. We passeren kale granietklippen en laten het vaste land en het boothuis steeds verder achter ons. Kreeftenvisser, Lars Karlsson, lijkt echter nergens last van te hebben. Amper zeven jaar oud kreeg hij zijn eerste bootje, zodat hij allang gewend is aan de elementen.   ”Je moet ontzag hebben voor de zee en de risico’s niet onderschatten,” begint Lars, die Everts Sjöbod samen met zijn broer Per runt. Hij vervolgt: ”Naarmate je verder van het vaste land af komt, kan het bedrieglijk rustig en helder lijken, maar dat kan razendsnel omslaan. Volwassen zeekreeft verstopt zich bovendien het liefst tussen en onder rotsblokken op de zeebodem. Wat het vissen erg riskant maakt.”   In de Zweedse wateren loopt de vangstperiode voor zeekreeft vanaf 7 uur ’s ochtends op de eerste maandag na 20 september tot dezelfde tijd op de 30e april van het jaar daarop. Gedurende die periode nemen Lars en zijn broer toeristen uit alle hoeken van de wereld mee die deze oude Zweedse traditie wel eens van dichtbij willen meemaken. Een traditie die in alle vroegte begint in het boothuis en eindigt met armen die vermoeid zijn van het aan land sjouwen van de hopelijk overvolle kreeftenfuiken.   ”Dat ik op ieder gewenst moment kan losgooien en van deze omgeving mag genieten is voor mij pure luxe. Gierende wind en striemende regen deren me niet. En ik ben echt ontzettend blij dat er zoveel mensen uit alle windstreken komen die dat ook een keertje willen meemaken,” vult Lars aan.   Natuurlijk kun je zeekreeft kopen bij de visafdeling van de plaatselijke supermarkt of er eentje bestellen in een goed restaurant. Maar zélf de zee op gaan, de golven trotseren en met bootshaken fuiken lichten om te kijken of er iets inzit: dát is een heel ander verhaal. Vorig seizoen ging op een visveiling in Gotenburg de eerste zeekreeftenvangst van de hand voor een slordige 1200 Euro. Met wollen sokken aan en de haren stijf van het zeezout nemen Lars en ik in de keuken plaats om de vangst van die dag te bereiden. We koken onze zeekreeft in een pan water met wat zout en een tikkeltje suiker voor de smaak. En ondanks dat de vangst van vandaag ons op een veiling geen fortuin zou opleveren, had ik de hele ervaring voor geen goud willen missen. EEN DAGJE OP ZEE TEKST / FOTO // ULRIKA HAMRÉN / STEFAN ISAKSSON

Pages Overview